مقدمه :
بسیاری از کودکان هنگام جدا شدن از والدین ناراحت می شوند، به خصوص در خانواده هایی که مراقبت های غیرمنطقی از کودک صورت می گیرد. اما برخی از کودکان اضطراب بسیار شدیدی را موقع جدا شدن از مادرشان نشان می دهند. در موارد بسیار شدید کودک حتی در اتاق مادر را تعقیب می کند، این مشکل موقعی در کودک در مدرسه می رود، آشکار می شود.
حدود 3 و نیم درصد کودکان به این ناراحتی مبتلا می شوند و در دخترها و طبقه مرفه بیشتر است. به این رفتارها اضطراب جدایی می گویند .

هراس از مدرسه :
هراس از مدرسه یکی از نشانه ها و زیرمجموعه های اضطراب جدایی است . هراس از مدرسه به بی میلی شدید به رفتن به مدرسه گفته می شود. اضطراب شدید و عوارض جسمی مانند : سرگیجه، درد معده و تهوع و ... کودک را در منزل نگه می دارد . والدین که نگران سلامتی کودک هستند، غالبا رغبتی ندارند که برای رفتن کودک به مدرسه از زور استفاده کنند.
تنها 50 درصد هراس از مدرسه ، ترس به عملکرد تحصیلی یا برخی جنبه های محیط مدرسه مربوط می شود و در موارد مربوط به بی میلی کودک به جدا شدن از مادر و خانه است. تصور اصلی بر این است که مادر و کودک به گونه ای شدید به هم وابسته اند. وابستگی شدید کودک برایش این ترس را به وجود می آورد که امکان دارد برای خود یا مادرش اتفاق روی دهد.
لازم به ذکر است درباره نقش پدر در این زمینه اطلاعات کمی در دست است .

علائم :
این علائم هیچکدام علت جسمی ندارد .
* اختلال در هضم غذا
* بی اشتهایی
* دردهای شکمی
* حالت تهوع
* مشکلات خواب
* تب ، سردرد
* گوش درد
* سوزش سر معده
مثال : کودک مبتلا به هراس از مدرسه ، صبح زود در موقع رفتن به مدرسه دلش درد می گیرد، حالت تهوع پیدا می کند یا شب امتحان بیمار می شود. ولی به محض تصمیم جهت نرفتن به مدرسه از طرف والدین این علائم همگی برطرف می شود. گاهی ممکن است به علت دیر درمان شدن آنها و در واقع به علت غم و اندوه بیمار شوند، حالت شدید هراس از مدرسه برای کلاس های اول تا سوم است و اگر مسوولین امر از این حالت باخبر نشوند ممکن است حتی تا سال های آخر دبیرستان کشیده شود .
معمولا چه کسانی دچار هراس از مدرسه به عنوان یک ترس می شوند؟
* خانواده های پرفرزند
* وجود تبعیض در محیط زندگی
* سطح پایین فرهنگی ، اقتصادی و خجالتی
* اعتماد به نفس پایین
هراس از مدرسه در دختران بیشتر از پسران است .
چه باید کرد :
* کودک را در مدرسه (مهد کودک) ثبت نام کنید .
* به مدت یک هفته در مدرسه (مهد کودک) حضور یافته و به تدریج مدت زمان حضور را کم کنید .
* اعلام محبت به کودک
* سهل و آسان جلوه دادن مقررات مدرسه
* برای حضور کودک جایزه بدهید و او را تشویق کنید
* از بین بردن عوامل نفرت مثل تنبیه و توبیخ در مدرسه
* گوش دادن به حرف های کودک
* سپردن مسوولیت های ساده به کودک در کارهای مدرسه
* آسان گیری به ویژه در سالهای اول مدرسه و رفتار معلم به گونه ای باشد که کودک مدرسه را خانه دوم خود حساب کند .
* دوستان کودک را به منزل دعوت کنید و اسباب بازی در اختیارشان قرار دهید تا بازی کنند و هنگام بازی اتاق را ترک کنید .
* بررسی کنید که کودک در مدرسه مشکلی نداشته باشند و مورد آزار قرار نگرفته باشد.
* روابط خانوادگی را بررسی کنید. گاهی کودک در منزل نگرانی هایی دارد (مثل درگیری های والدین) که باید برطرف شود.
* در یک روز تعطیل به اتفاق اعضای خانواده به مدرسه (مهد) کودک رفته و ضمن گذراندن ساعتی در آنجا ، ناهار را در محیط مذبور صرف کنید .

توجه :
هراس از مدرسه با گریز از مدرسه تفاوت دارد . مدرسه گریزان معمولا به تناوب از مدرسه غایب شده و والدین شان از این امر اطلاعی نداشته و معمولا شاگردان تنبلی هستند. اما در هراس از مدرسه ، کودک به طور پیوسته و طی دوره های طولانی به مدرسه نمی آید و والدین از نرفتن او به مدرسه و ماندن او در خانه آگاهند.